Մենք տեսնում ենք, որ Օգին, որը կեցվածքով փիլիսոփա է, ծխախոտ է վաճառում: Նա դեռ այնտեղ է և հավանաբար դեռ վարձակալում է փողոցի անկյունը, որտեղ գտնվում է իր խանութը: Այս անգամ այս վայրով անցնող կերպարների շարքն ավելի մեծ է և բազմազան։ Նրանցից շատերը խոսում են իրենց և Բրուքլինի մասին անմիջապես տեսախցիկի առաջ: Մենք ճանաչում ենք ուրիշներին իրենց երկխոսություններով, գործողություններով, պատմություններով, որոնք նկարահանվել են բավականին լավ վավերագրված: Պետք է իսկապես սիրել այս քաղաքը, որպեսզի նման ֆիլմ նկարահանես, որը կապված չէ սյուժեի հետ: Սրանք նկարներ են, տեսարաններ, կտորներ կյանքից՝ խճանկարի փոքրիկ բեկորներ, որոնցից մեր երևակայությունը միավորում է ընդհանուր պատկերը, իսկ հիշողությունը թույլ է տալիս հեռվից տեսնել այս նկարը: